بلندی یافتن
لغت‌نامه دهخدا
بلندی یافتن . [ ب ُ ل َ ت َ ] (مص مرکب ) بزرگی یافتن . علو مقام بدست آوردن :
بلندی از آن یافت کاو پست شد
در نیستی کوفت تا هست شد.
ستاره ای که درین خاکدان بلندی یافت
که چون شرر ز جهان با صد اضطراب نرفت .
بلندی از آن یافت کاو پست شد
در نیستی کوفت تا هست شد.
ستاره ای که درین خاکدان بلندی یافت
که چون شرر ز جهان با صد اضطراب نرفت .