بشکردن
لغت‌نامه دهخدا
بشکردن . [ ب ِ ک َ دَ ] (مص ) بشکریدن . شکریدن . شکردن . شکار کردن . شکار افکندن :
جهانا ندانم چرا پروری
چو پرورده ٔ خویش را بشکری .
بفرمود تا پیش دریا برند
مگر مرغ و ماهی ورا بشکرند.
|| به مجاز از پای درآوردن . درهم شکستن :
شیر گوزن و غرم را نشکرد
چونانکه تو اعدات را بشکری .
پدرت آنکه شیر ژیان بشکرد
بگردون گردان همی ننگرد.
چو بسیار شدگفتها می خوریم
بمی جان اندوه را بشکریم .
بزرگی بفرجام هم بگذرد
شکار است و مرگش همی بشکرد.
کس از گردش آسمان نگذرد
وگر برزمین پیل را بشکرد.
رمد شیر از او هر کجابگذرد
به یک زخم پیل ژیان بشکرد.
- آستین بشکردن ؛ کنایه از بر زدن . بالا زدن آستین :
آستین بشکرده ای برکشتنم
طبل خود در زیر دامن میزنی .
و رجوع به شکردن شود.
جهانا ندانم چرا پروری
چو پرورده ٔ خویش را بشکری .
بفرمود تا پیش دریا برند
مگر مرغ و ماهی ورا بشکرند.
|| به مجاز از پای درآوردن . درهم شکستن :
شیر گوزن و غرم را نشکرد
چونانکه تو اعدات را بشکری .
پدرت آنکه شیر ژیان بشکرد
بگردون گردان همی ننگرد.
چو بسیار شدگفتها می خوریم
بمی جان اندوه را بشکریم .
بزرگی بفرجام هم بگذرد
شکار است و مرگش همی بشکرد.
کس از گردش آسمان نگذرد
وگر برزمین پیل را بشکرد.
رمد شیر از او هر کجابگذرد
به یک زخم پیل ژیان بشکرد.
- آستین بشکردن ؛ کنایه از بر زدن . بالا زدن آستین :
آستین بشکرده ای برکشتنم
طبل خود در زیر دامن میزنی .
و رجوع به شکردن شود.