بشکافتن
لغت‌نامه دهخدا
بشکافتن . [ ب ِ ت َ ] (مص ) ترکیدن . کفیدن . چاک شدن . شکافته شدن . تفتیق . (زوزنی ). تفلیق . (زوزنی ). انشقاق . تشقیق . رجوع بشکافتن شود :
می خورم تا چو مار بشکافم
می خورم تا چو خی برآماسم .
هر آنکس که آواز او [لهراسب ] یافتی
به تنش اندرون زهر بشکافتی .
خروش پیاده فغان سوار
همی سنگ بشکافت در کوهسار.
می خورم تا چو مار بشکافم
می خورم تا چو خی برآماسم .
هر آنکس که آواز او [لهراسب ] یافتی
به تنش اندرون زهر بشکافتی .
خروش پیاده فغان سوار
همی سنگ بشکافت در کوهسار.