بررستن

بررستن . [ ب َرْ، رُ ت َ ] (مص مرکب ) روییدن . برستن . رستن :
ببالای بررسته چون زادسروی
بروی دل افروز چون بوستانی .

فرخی .

نشنیده ای که زیر چناری کدوبنی
بر رست و بر دوید بر او بر بروز بیست .

ناصرخسرو.

شبانی بیابانی آمد ز راه
نیی دید بررسته از قعر چاه .

نظامی .

باش چون دولاب نالان چشم تر
تا ز صحن جانت برروید خضر.

مولوی .

و رجوع به رستن شود. || بزرگ شدن . بالغ شدن :
چو بررست و آمدش هنگام شوی
چو پروین شدش روی و چون قیر موی .

فردوسی .