ببار آوردن
لغت‌نامه دهخدا
ببار آوردن . [ ب ِ وَ دَ ] (مص مرکب ) به ثمر رساندن . ببار رساندن . درختی را بارور ساختن :
نگهبان بود شاه گنج ورا
ببار آورد شاخ رنج ورا.
سیاوش بدو گفت کای بختیار
درخت بزرگی تو آری ببار.
تأثیر عدل او کند این ملک را چنان
کز خار ظلم میوه ٔ عدل آورد ببار.
|| به نتیجه رساندن .
نگهبان بود شاه گنج ورا
ببار آورد شاخ رنج ورا.
سیاوش بدو گفت کای بختیار
درخت بزرگی تو آری ببار.
تأثیر عدل او کند این ملک را چنان
کز خار ظلم میوه ٔ عدل آورد ببار.
|| به نتیجه رساندن .