بامعنی
لغت‌نامه دهخدا
بامعنی . [ م َ نا / نی ] (ص مرکب ) که معنی دارد. معنی دار. مقابل بی معنی . بامغز. مقابل مهمل . مقابل نااستوار و نادرست و در اصطلاح صوفیان و شاعران خوب و شایسته . غیرعامیانه . آنچه پیش پا افتاده نباشد. اصیل :
رضوانش گمان بردم چون این بشنیدم
از گفتن بامعنی وز لفظ چو شکر.
آنچه بامعنی است خود پیدا شود
و آنچه بی معنی است خود رسوا شود.
فلان آدمی بامعنی است ؛ مبانی عقلی و تربیتی و آداب دانی استواری دارد.
رضوانش گمان بردم چون این بشنیدم
از گفتن بامعنی وز لفظ چو شکر.
آنچه بامعنی است خود پیدا شود
و آنچه بی معنی است خود رسوا شود.
فلان آدمی بامعنی است ؛ مبانی عقلی و تربیتی و آداب دانی استواری دارد.