باج ستان
لغتنامه دهخدا
باج ستان . [ س ِ ] (نف مرکب ) باج گیرنده . عشار. ساعی . (دستوراللغه ) :
باج ستان ملوک تاج ده انبیا
کز در او یافت عقل خط امان از عقاب .
واو بخوبی ز روم باج ستان
بنکوئی ز چین خراج ستان .
باج ستان ملوک تاج ده انبیا
کز در او یافت عقل خط امان از عقاب .
واو بخوبی ز روم باج ستان
بنکوئی ز چین خراج ستان .