ایتام
لغت‌نامه دهخدا
ایتام . [ اَ ] (ع اِ) ج ِ یتیم . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) :
آنگاه بباید ستمگران را
داد ضعفا داد و داد ایتام .
مال ایتام و عجایز چون شیر مادر حلال دانند. (گلستان سعدی ).
الحق امنای مال ایتام
همچون تو حلال زاده یابند.
آنگاه بباید ستمگران را
داد ضعفا داد و داد ایتام .
مال ایتام و عجایز چون شیر مادر حلال دانند. (گلستان سعدی ).
الحق امنای مال ایتام
همچون تو حلال زاده یابند.