انطفا
لغتنامه دهخدا
انطفا. [ اِ طِ] (ع مص ) فرومردن ِ آتش چراغ . (غیاث اللغات ). خاموش شدگی . فرونشستگی . (ناظم الاطباء). خاموشی :
جان ناری یافت از وی انطفا
مرد، پوشید از قبای او قبا.
و رجوع به انطفاء شود.
جان ناری یافت از وی انطفا
مرد، پوشید از قبای او قبا.
و رجوع به انطفاء شود.