ادب آموز
لغتنامه دهخدا
ادب آموز. [ اَ دَ ] (نف مرکب ) ادیب . (نصاب ). استاد. معلم :
ادیب را ادب آموز دان ، ادب فرهنگ .
|| شاگرد. متعلم . که ادب فراگیرد :
چشم دیوانه نگاهان ادب آموز شده ست
آن چه شرم است که با لیلی صحرائی ماست .
ادیب را ادب آموز دان ، ادب فرهنگ .
|| شاگرد. متعلم . که ادب فراگیرد :
چشم دیوانه نگاهان ادب آموز شده ست
آن چه شرم است که با لیلی صحرائی ماست .