ابویحیی
لغت‌نامه دهخدا
ابویحیی . [ اَ بو ی َ یا ] (اِخ ) ابن عاصم محمدبن محمد قیس . از مشاهیر وزراء و علماء اندلس . او فقیه و کاتب و ادیب بود.و بموطن خویش غرناطه قضا میراند. و وی را تألیفات کثیره است از جمله : جنةالرضا فی التسلیم لما قدراﷲ تعالی و قضی ، و الروض الاریض فی تراجم ذوی السیوف والأقلام و القریض . وفات وی در اواسط قرن نهم هجری بود.