ابوزکریا
لغتنامه دهخدا
ابوزکریا. [ اَ زَ ک َ ری یا ] (اِخ ) یحیی بن احمدبن یحیی بن حسن بن سعید حلی ، پسر عم صاحب شرایع. او جامع ادب و فقه و کلام بود. او راست : کتاب نزهةالناظر فی الجمع بین الاشباه و النظائر. کتاب الجامع فی الشرائع. وفات وی به سال 689 هَ . ق . بود.