آوند
لغت‌نامه دهخدا
آوند. [ وَ ] (اِ) (از: آو، آب + وند، خنور) اناء. ظرف . خنور. وعاء. باردان . || کوزه ٔ آب . ظرف شراب . کوزه ٔ شراب . خنور آب . (المعجم ) :
چون آب بگونه ٔ هر آوند شوی .
مبادا ساغرش یک لحظه از خون رزان خالی
فلک راتا رود خون شفق زین نیلی آوندش .
که بنیت آدمی چون آوندی ضعیف است . (کلیله و دمنه ).
شودهر سفالی که آوند می
بر ما بود بهتر از تاج کی .
- آوند شراب ؛ قحف . بط.صراحی . صراحیه . بلبله . باطیه . ناجو. قرابه .
|| تخت و مسند. || شطرنج . || اول و نخست . و باین معنی بکسر ثالث هم گفته اند. (برهان ). || صولجان .
چون آب بگونه ٔ هر آوند شوی .
مبادا ساغرش یک لحظه از خون رزان خالی
فلک راتا رود خون شفق زین نیلی آوندش .
که بنیت آدمی چون آوندی ضعیف است . (کلیله و دمنه ).
شودهر سفالی که آوند می
بر ما بود بهتر از تاج کی .
- آوند شراب ؛ قحف . بط.صراحی . صراحیه . بلبله . باطیه . ناجو. قرابه .
|| تخت و مسند. || شطرنج . || اول و نخست . و باین معنی بکسر ثالث هم گفته اند. (برهان ). || صولجان .