آوارگی
لغت‌نامه دهخدا
آوارگی . [ رَ / رِ ] (حامص ) جلا. بی خانمانی و بی منزلی . دورافتادگی از خانمان . حال ِ آنکه جای معین و وطن معلوم ندارد و در صحراها و یاقراء با سختی معیشت از جائی بجائی رود :
یار آوارگی همی خواهد
رفتن حج بهانه افتاده ست
چند گوئی ز خانه ٔ کعبه
کار با خصم خانه افتاده ست .
سر اندر جهان نِه ْ به آوارگی
وگرنه بنه دل به بیچارگی .
|| سرگردانی . پریشانی .
یار آوارگی همی خواهد
رفتن حج بهانه افتاده ست
چند گوئی ز خانه ٔ کعبه
کار با خصم خانه افتاده ست .
سر اندر جهان نِه ْ به آوارگی
وگرنه بنه دل به بیچارگی .
|| سرگردانی . پریشانی .