آلاوه

آلاوه . [ وَ / وِ ] (اِ) آلاو. اَلَو :
ز چشمان آنقدر اخگر ببارم
که گیتی سربسر آلاوه گیرد.

باباطاهر.

|| دیگدان . جائی که در آن آتش روشن کنند. (برهان ).