آقچه
لغت‌نامه دهخدا
آقچه . [ چ َ / چ ِ ] (ترکی ، اِ) اَخْچه . اَقْچه .زر یا سیم مسکوک ، و توسعاً، هر مسکوکی :
وز پی آن تا زند سکه به نام بقاش
میزند از آفتاب آقچه موزون فلک .
آقچه زر گر هزار سال بماند
عاقبتش جای هم دهانه ٔ گاز است .
شاهد طارم فلک رست ز دیو هفت سر
ریخت بهر دریچه ای آقچه زرّ شش سری .
وز پی آن تا زند سکه به نام بقاش
میزند از آفتاب آقچه موزون فلک .
آقچه زر گر هزار سال بماند
عاقبتش جای هم دهانه ٔ گاز است .
شاهد طارم فلک رست ز دیو هفت سر
ریخت بهر دریچه ای آقچه زرّ شش سری .