کوس کوفتن
لغت‌نامه دهخدا
کوس کوفتن . [ ت َ ] (مص مرکب ) کوس کوبیدن . کوس فروکوفتن . کوس زدن . طبل نواختن :
بی آرزوی ملک به زیر گلیم فقر
کوبیم کوس بر در ایوان صبحگاه .
و آنجاکه کوفت دولت او کوس لااله
آواز قد صدقت برآمد ز لامکان .
من کوب بخت بینم منکوب از آن شوم
من کوس فضل کوبم منکوس از آن بوم .
- کوس سفر کوفتن ؛ کنایه از آماده شدن برای کوچیدن :
بال فروکوفت مرغ ، مرغ طرب گشت دل
بانگ برآورد کوس ، کوس سفر کوفت خواب .
بی آرزوی ملک به زیر گلیم فقر
کوبیم کوس بر در ایوان صبحگاه .
و آنجاکه کوفت دولت او کوس لااله
آواز قد صدقت برآمد ز لامکان .
من کوب بخت بینم منکوب از آن شوم
من کوس فضل کوبم منکوس از آن بوم .
- کوس سفر کوفتن ؛ کنایه از آماده شدن برای کوچیدن :
بال فروکوفت مرغ ، مرغ طرب گشت دل
بانگ برآورد کوس ، کوس سفر کوفت خواب .