کاویان
لغت‌نامه دهخدا
کاویان . (ص نسبی ) منسوب به کاوه .کاویانی ، چون : اختر کاویان ، چتر کاویان ، درفش کاویان ، رایت کاویان . (از یادداشتهای مؤلف ) :
با درفش کاویان و طاقدیس
زر مشت افشار و شاهانه کمر.
بدو نیمه کرد اختر کاویان
یکی نیمه بگرفت و رفت از میان .
بیفتاد از دست ایرانیان
درفش فروزنده ٔ کاویان .
ببستند گردان ایرانیان
بپیش اندرون اختر کاویان .
کجا آن تیغ کآتش در جهان زد
تپانچه بر درفش کاویان زد.
از جور دومار برنجوشم
چون رایت کاویان ببینم .
یا لعاب اژدهای حمیری
بردرفش کاویان خواهم فشاند.
پیش آمده روان فریدون گهرفشان
تا زان گهر زمین علم کاویان شده .
رجوع به کاویانی شود.
با درفش کاویان و طاقدیس
زر مشت افشار و شاهانه کمر.
بدو نیمه کرد اختر کاویان
یکی نیمه بگرفت و رفت از میان .
بیفتاد از دست ایرانیان
درفش فروزنده ٔ کاویان .
ببستند گردان ایرانیان
بپیش اندرون اختر کاویان .
کجا آن تیغ کآتش در جهان زد
تپانچه بر درفش کاویان زد.
از جور دومار برنجوشم
چون رایت کاویان ببینم .
یا لعاب اژدهای حمیری
بردرفش کاویان خواهم فشاند.
پیش آمده روان فریدون گهرفشان
تا زان گهر زمین علم کاویان شده .
رجوع به کاویانی شود.