نارنگ
لغت‌نامه دهخدا
نارنگ . [رَ ] (اِ) نارنج و آن میوه ای باشد معروف . (از برهان قاطع). در مازندران و پارس خاصه قرای فارس بسیار به عمل آید و آن را خورند واز آب آن شربت پزند. (انجمن آرا) (آنندراج ) . رجوع به نارنج شود :
همیشه تا ز درخت سمن نروید گل
برون نیاید از شاخ نارون ، نارنگ .
همیشه تا که شود شاخ گل چو چوگان پست
چو گوی زرین گردد ببار بر نارنگ .
داده بود اندر خزان نارنگ را شب بوی بوی
شنبلید اندر بهاران بستد از نارنگ رنگ .
زآن رخم زرد و پر از گرد چو آبی است که او
ده دل و کژدل ماننده ٔ نارنگ افتاد.
دور از آن مجلس ازحرارت دل
همچنانم که نار یا نارنگ .
چون آبی و چون سیب ازین صدتنه حوری
چون نار و چو نارنگ ازین ده دله یاری .
روی زردان همه اعدای تو مانند ترنج
روی سرخان همه احباب تو همچون نارنگ .
رنگ و بازیچه است کار گنبد نارنگ رنگ
چند جوشم کز بروتم نگذرد صفرای من .
همیشه تا بتجارت ز مرو شهجان کس
بسوی آمل و ساری نیاورد نارنگ .
همیشه تا ز درخت سمن نروید گل
برون نیاید از شاخ نارون ، نارنگ .
همیشه تا که شود شاخ گل چو چوگان پست
چو گوی زرین گردد ببار بر نارنگ .
داده بود اندر خزان نارنگ را شب بوی بوی
شنبلید اندر بهاران بستد از نارنگ رنگ .
زآن رخم زرد و پر از گرد چو آبی است که او
ده دل و کژدل ماننده ٔ نارنگ افتاد.
دور از آن مجلس ازحرارت دل
همچنانم که نار یا نارنگ .
چون آبی و چون سیب ازین صدتنه حوری
چون نار و چو نارنگ ازین ده دله یاری .
روی زردان همه اعدای تو مانند ترنج
روی سرخان همه احباب تو همچون نارنگ .
رنگ و بازیچه است کار گنبد نارنگ رنگ
چند جوشم کز بروتم نگذرد صفرای من .
همیشه تا بتجارت ز مرو شهجان کس
بسوی آمل و ساری نیاورد نارنگ .