غویث
لغتنامه دهخدا
غویث . [ غ َ ] (ع اِ) شدت عَدْو. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (اقرب الموارد). سخت دویدن . (از شرح قاموس ترکی ). تیزروی و شدت دو. (ناظم الاطباء). || آنچه بدان به فریاد مضطر رسند از طعام و دلیری . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (اقرب الموارد).
