زهیر
لغتنامه دهخدا
زهیر. [ زُ هََ ] (اِخ ) ابن جناب الکلبی ، از بنی کنانةبن بکر از مردم یمن . خطیب و شاعر بنی قضاعة و رسول آنان در نزد ملوک دوران جاهلیت بود.عمری دراز کرد. بسال 60 قبل از هجرت بخاطر افراط درشراب خواری درگذشت . شهرت او در جنگهای بکر و تغلب است . (از اعلام زرکلی ). رجوع به همین کتاب و عقد الفریدو تاریخ اسلام ص 33 و الکامل ابن اثیر ج 1 ص 226 شود.