رعشه

رعشه . [ رَ ش َ / ش ِ ] (ع اِ) یا رعشة. لرزشی که در اندام آدمی از پیری و کلانسالی و یا از بیماری پدید آید. (ناظم الاطباء). لرزیدن و لرزه و با لفظ افتادن و افکندن و انداختن و کشیدن و برچیدن و گرفتن مستعمل . (آنندراج ). علتی است که از آن دست آدمی بی اراده می لرزد. (غیاث اللغات از منتخب اللغات ). لرزیدن دست و پای و سر باشد. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). لرز. لرزه . لرزیدن . لرزش . ارتعاش . رعده . لخشه . علتی است که دست وپای و دیگر اعضاء بلرزد. (یادداشت مؤلف ). به معنی لرزه در اصل رَعش و رَعَش است ولی استعمال آن در نظم فارسی شیوع دارد. (نشریه ٔ دانشکده ٔ ادبیات تبریز سال اول شماره ٔ 5) (از فرهنگ فارسی معین ) :
از رگ و ریشه ٔ غمم بکشد
رعشه در جان غم دراندازد.

عرفی شیرازی .

به کوشش نیست ممکن رعشه از سیماب برچیدن
شکیبا کی تواند کرد ناصح ناشکیبا را.

ظهوری (از آنندراج ).

پیمانه ام ز رعشه ٔ پیری به خاک ریخت
بعدهزار دور که نوبت به ما رسید.

کلیم کاشی .