درفلغتنامه دهخدادرف . [ دَ ] (ع اِ) پناه و سایه و جانب . (منتهی الارب ). کنف و ظل . (اقرب الموارد). گویند: هو تحت درف فلان ؛ یعنی او در کنف و سایه ٔ فلان است . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).