تیزهوش

تیزهوش . (ص مرکب ) تیزهش . هوشیار. هوشمند. تیزویر. باهوش . (فرهنگ فارسی معین ) :
بشد با بنه اشکش تیزهوش
که دارد سپه را به هر جای گوش .

فردوسی .

نکوروی آزاده ٔ تیزهوش
ورا نام شهروی گوهرفروش .

فردوسی .

از آن نامداران بسیارتوش
یکی بود بینادل و تیزهوش .

فردوسی .

خبردار و برنادل و تیزهوش
همش دیده بان چشم و جاسوس گوش .

اسدی .

حیلش را شناخت نتواند
جز کسی تیزهوش و روشن ویر.

ناصرخسرو.

در دانش تیزهوش برجیسم
در جنبش کندسیر کیوانم .

مسعودسعد.

گرفتم سر تیزهوشان منم
شهنشاه گوهرفروشان منم .

نظامی .

از آن نکته ها مردم تیزهوش
پر از لعل و پیروزه کردند گوش .

نظامی .

سکندر بدان روی بسته سروش
چنین گفت کای هاتف تیزهوش .

نظامی .

این حکایت یاد گیر ای تیزهوش
صورتش بگذار و معنی را نیوش .

مولوی .

چنین گفت بیننده ٔتیزهوش
چو سر سخن درنیابی خموش .

سعدی (بوستان ).

تبسم کنان گفتش ای تیزهوش
اصم به که گفتار باطل نیوش .

سعدی (بوستان ).

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش .

حافظ.

رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.