بومره
لغتنامه دهخدا
بومره . [ م ُرْ رَ] (اِخ ) کنیت ابلیس . (غیاث ) (آنندراج ) :
وین گاوان را بسوی او خواندن
این است همیشه کار بومره .
بار که نهد در جهان خر کره را
درس که دهد پارسی بومره را.
رجوع به ابومره شود.
وین گاوان را بسوی او خواندن
این است همیشه کار بومره .
بار که نهد در جهان خر کره را
درس که دهد پارسی بومره را.
رجوع به ابومره شود.