ژکیدن

سخن گفتن زیر لب از روی خشم و دلتنگی؛ با خود حرف زدن از سر قهر و غضب؛ غر‌و‌لند کردن: ◻︎ ای طبع سازوار چه کردم تو را چه بود / با من همی‌نسازی و دائم همی‌ژکی (کسائی: ۴۱).