خوش
/xoš/فرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده
۱. دلپسند.
۲. شاد؛ شادمان.
۳. گوارا؛ مطبوع: آب خوش.
۴. [قدیمی] سرسبز؛ خرم: ◻︎ گل همین پنج روز و شش باشد / واین گلستان همیشه خوش باشد (سعدی: ۵۴).
۵. [قدیمی] خوب؛ نیک.
۶. [قدیمی] زیبا.
۷. [قدیمی] آسوده.
⟨ خوش بودن: (مصدر لازم)
۱. خوشحال بودن.
۲. آسوده بودن؛ آسایش داشتن.
⟨ خوش‌خوش: (قید) ‹خوش‌خوشک› [مجاز]
۱. از روی خوشی.
۲. کم‌کم؛ به‌تدریج؛ با درنگ و تٲنی.
۲. شاد؛ شادمان.
۳. گوارا؛ مطبوع: آب خوش.
۴. [قدیمی] سرسبز؛ خرم: ◻︎ گل همین پنج روز و شش باشد / واین گلستان همیشه خوش باشد (سعدی: ۵۴).
۵. [قدیمی] خوب؛ نیک.
۶. [قدیمی] زیبا.
۷. [قدیمی] آسوده.
⟨ خوش بودن: (مصدر لازم)
۱. خوشحال بودن.
۲. آسوده بودن؛ آسایش داشتن.
⟨ خوش‌خوش: (قید) ‹خوش‌خوشک› [مجاز]
۱. از روی خوشی.
۲. کم‌کم؛ به‌تدریج؛ با درنگ و تٲنی.