بهیزک

پنج روز آخر سال در تقویم ایران باستان که به‌ترتیب عبارت است از: اَهنَوَد، اُشتَوَد، سپنتَمَد، وهوخشتر، و وهِشتواش؛ پنجه؛ پنجۀ دزدیده؛ پنجک؛ پنجۀ مسترقه؛ اندرگاه. Δ چون در گاهنمای باستانی ایران هر ماه سی شبانه‌روز بود و هر سال ۳۶۰ شبانه‌روز می‌شد، ازاین‌رو در پایان سال پنج روز می‌افزودند تا سال دقیقاً ۳۶۵ روز بشود.