اعنات
/'e'nāt/فرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده
۱. (ادبی) در بدیع، تکرار حرفی پیش از حرف رَوی یا حرف دیگر قافیه که اگر از آن صرف‌نظر کنند عیب و نقصی در شعر پیدا نمی‌شود، مانندِ این شعر: چشم بدت دور ای بدیع‌شمایل / یار من شمع جمع و شاه قبایل ـ جلوه‌کنان می‌روی و بازمی‌آیی / سرو نباشد بدین صفت متمایل (سعدی۲: ۴۷۹)، که در آن «ی» ماقبل لام را الزام کرده است.
۲. [قدیمی] رنجانیدن؛ به رنج انداختن.
۳. [قدیمی] کسی را در کار دشوار افکندن.
۲. [قدیمی] رنجانیدن؛ به رنج انداختن.
۳. [قدیمی] کسی را در کار دشوار افکندن.