(اسم) [مٲخوذ از سنسکریت] ‹هیل› (زیست‌شناسی) ۱. درختی کوتاه با گل‌های ریز سفید شبیه گل باقلا که بیشتر در هندوستان به ‌ثمر می‌رسد و از سه‌سالگی به بار می‌نشیند.
۲. میوۀ این درخت که کوچک، صنوبری، و به ‌اندازۀ بند انگشت است با پوست تیره‌رنگ و دانه‌های خوش‌بو که برای خوش‌بو ساختن برخی از خوراکی‌ها به ‌کار می‌رود؛ لاچی؛ خیربوا؛ شوشمیر.