اهل رازلغتنامه دهخدااهل راز. [ اَ ل ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) اهل سر. اهل باطن . کسی که بر رازها واقف است . کسی که از اسرار آگاهست : رباب و چنگ ببانگ بلند میگویندکه گوش و هوش به
گرازگویش اصفهانی تکیه ای: gorâz / gâkuhi طاری: gerâz طامه ای: gorâz طرقی: görâz کشه ای: görâz نطنزی: gorâz