رجزخوانیلغتنامه دهخدارجزخوانی . [ رَ ج َ خوا / خا ] (حامص مرکب ) خواندن شعر رجز. || دعوی و غالباً به لاف . (یادداشت مرحوم دهخدا).
رجزخوانیفرهنگ فارسی عمید / قربانزاده۱. [مجاز] خودستایی.۲. [قدیمی] خواندن اشعار به هنگام نبرد جهت مفاخرت؛ عمل رجزخوان.
روزخونلغتنامه دهخداروزخون . (اِ مرکب ) بی خبر تاخت بردن در روز بر سر دشمن . ضد شبیخون . (ازبرهان قاطع) (از آنندراج ) (ازانجمن آرا) (از ناظم الاطباء) : کنم آنگه خبردارت که چون است
زخورلغتنامه دهخدازخور. [ زُ ] (ع مص ) بسیار شدن آب دریا و رود چنانکه از اطراف پراکنده شود، و این معنی از صحاح است . (از کنزاللغة). بسیار شدن آب دریا. (المصادر زوزنی چ تقی بینش ج