میضاةلغتنامه دهخدامیضاة. (ع اِ) جای دست و روی شستن . (منتهی الارب ، ماده ٔ وض ء) (ناظم الاطباء). || آب وضوء. آبدستان . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || مطهره . (ناظم الاطباء). م
میضاً بیضاًلغتنامه دهخدامیضاً بیضاً. [ ضَن ْ ضَن ْ ] (ع اِ مرکب ، از اتباع ). ما علمک اهلک الا میضاً بیضاً؛ یعنی نیاموختند ترا کسان تو جز آنکه چون کسی از تو سؤال کند از دهان آوازی برآ
