یافهلغتنامه دهخدایافه . [ ف َ / ف ِ ] (ص ) بیهوده . (لغت فرس ) . هرزه و بیهوده . (فرهنگ رشیدی ) (از انجمن آرا). بیهوده و یاوه و باطل و بی معنی و هرزه . (ناظم الاطباء) : کی کردار
یافهفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. یاوه؛ هرزه؛ بیهوده.۲. بی‌معنی۳. ناپدید؛ گمشده.۴. سردرگم؛ پریشان: ◻︎ خواسته تاراج گشته سر نهاده بر زیان / لشکرت همواره یافه چون رمهٴ رفته‌شبان (رودکی: ۵۲۶).
یافتنگویش اصفهانی تکیه ای: beyuzi طاری: vošt(mun) طامه ای: voštan طرقی: yoštmun کشه ای: voštmun نطنزی: vâyoštan
یافتگویش اصفهانی تکیه ای: bešyošt طاری: bešvošt طامه ای: boyvošt طرقی: bešyošt کشه ای: bešvošt نطنزی: vâšyošt
یافلغتنامه دهخدایاف . (ص ) یافه . بیهوده . (آنندراج ) (مؤید الفضلاء). بیهوده و یاوه و باطل . (از ناظم الاطباء). || گمشده . (آنندراج ) (مؤید الفضلاء). رجوع به یافه شود.
بیهده گفتنلغتنامه دهخدابیهده گفتن . [ هَُ دَ / دِ گ ُ ت َ ] (مص مرکب ) بیهوده گفتن .یافه گفتن . هذر. لغو گفتن . لاطائل گفتن : خاقانی اگر بیهده گفت از سر مستی مستی به ازو بیهده گوی تو
ژاژدرایفرهنگ فارسی عمید / قربانزادههرزهدرای؛ یاوه‌گو: ◻︎ کسی که گوید من چون تواَم به فضل و هنر / سبک‌خرد بُوَد و یافه‌گوی و ژاژدرای (فرخی: ۳۲۷).
بوالفضوللغتنامه دهخدابوالفضول . [ بُل ْ ف ُ ] (ع ص مرکب ) کنایه از یاوه گو. (آنندراج ). بیهوده گوی . (ناظم الاطباء) : این ابلهان که بی سببی دشمن منندبس بوالفضول و یافه درای وزنخ زنن
بیهده سرایلغتنامه دهخدابیهده سرای . [ هَُ دَ / دِ س َ ] (نف مرکب مرخم ) بیهوده سرای . که یاوه و ناراست سراید. سخنسرای بیهوده . یافه سرای : جز مدح شاه بیهده گوئیست شاعری هشتاد سال بس ک