گوزکنالغتنامه دهخداگوزکنا. [ ک ُ ] (اِ) یعنی جوز زمین ، چه کنا به معنی زمین هم آمده است ، و آن چیزی است که به هندی داتوره و عوام تاتوله و به عربی جوز ماثل و جوز ماثم و جوز ماثار و
گوزکلاغلغتنامه دهخداگوزکلاغ . [ گ َ / گُو ک َ ] (اِ مرکب ) میوه ٔ درخت سرو. (فرهنگ نظام ) : آن جوزگره نگر به صوف اخضرچون سرو که او گوزکلاغ آرد بر. نظام قاری (دیوان چ استانبول ص 123
گوزلغتنامه دهخداگوز. [ گ َ / گُو ] (اِ) گردکان را گویند، و معرب آن جوزاست . (برهان ). پهلوی گوز «تاوادیا 161»، گوچ «اونوالا 101»، کردی گوز ، گویز «ژابا ص 369»، طبری اقوز ، مازن
گوزکلاغلغتنامه دهخداگوزکلاغ . [ گ َ / گُو ک َ ] (اِ مرکب ) میوه ٔ درخت سرو. (فرهنگ نظام ) : آن جوزگره نگر به صوف اخضرچون سرو که او گوزکلاغ آرد بر. نظام قاری (دیوان چ استانبول ص 123
شاکمندفرهنگ فارسی عمید / قربانزادهنمدی که از کرک بز یا پشم گوسفند تهیه می‌شد: ◻︎ به دستش ز خام گوزنان کمند / به بر درفکنده یکی شاکمند (لبیبی: شاعران بی‌دیوان: ۴۸۰).
ساروانلغتنامه دهخداساروان . (اِخ ) ناحیتی است (به خراسان از گوزکانان ) اندر کوهها. و مردمانی اند شوخ روی و جنگی و دزدپیشه و ستیزه کار و بیوفا و خونخواره واندر میان ایشان عصبیتی اس
سختیانیلغتنامه دهخداسختیانی . [ س ِ / س َ ] (ص نسبی ) گوزکانی فروش . (مهذب الاسماء). || نسبتی است سختیان فروش را. (الانساب سمعانی ).