کوکبهلغتنامه دهخداکوکبه . [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (از ع ، اِ) بسیاری و انبوهی مردم را گویند. (برهان ) (ناظم الاطباء). انبوه و جماعت مردم . (آنندراج ). گروه . (از گنجینه ٔ گنج
کوکبهفرهنگ فارسی عمید / قربانزاده۱. ستاره.۲. شکوفه.۳. [قدیمی] جماعت؛ گروه مردم.۴. [قدیمی] دستهای از سواران.۵. [قدیمی] فر و شکوه.
کوکبةلغتنامه دهخداکوکبة. [ ک َک َ ب َ ] (ع مص ) درخشیدن و روشن گردیدن آهن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). درخشیدن و روشن گردیدن آتش و جز آن . (ناظم الاطباء). || (اِ) ستاره
کوکبه دارلغتنامه دهخداکوکبه دار. [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (نف مرکب ) دارنده ٔ کوکبه . آنکه پیشاپیش پادشاهان کوکبه حمل کند : چو آن کوکب از برج خود شد روان تویی کوکبه دار آن خسروان
کوکبه دارلغتنامه دهخداکوکبه دار. [ ک َ / کُو ک َ ب َ / ب ِ ] (نف مرکب ) دارنده ٔ کوکبه . آنکه پیشاپیش پادشاهان کوکبه حمل کند : چو آن کوکب از برج خود شد روان تویی کوکبه دار آن خسروان
کوکبةلغتنامه دهخداکوکبة. [ ک َک َ ب َ ] (ع مص ) درخشیدن و روشن گردیدن آهن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). درخشیدن و روشن گردیدن آتش و جز آن . (ناظم الاطباء). || (اِ) ستاره
کیابیالغتنامه دهخداکیابیا. (اِ مرکب ) در تداول عامه ، کوکبه . جاه و جلال . حشمت . (فرهنگ فارسی معین ).
علویانلغتنامه دهخداعلویان . [ ع َ ل َ ] (اِخ ) جمع فارسی عَلَوی . رجوع به علوی شود. سادات . (برهان قاطع) : امیر خواجه علی میکائیل را بخواند و گفت : رسولی می آید بساز با کوکبه ٔ بز