کوه نشینلغتنامه دهخداکوه نشین . [ ن ِ ] (نف مرکب ) کسی که در کوه ساکن باشد. آنکه در کوهستان زندگی کند : شکانیان ، قومی شبانکاره ٔ کوه نشین اند. (فارس نامه ٔ ابن البلخی ص 167).ایمن ا
کوچ نشینلغتنامه دهخداکوچ نشین . [ ن ِ ](نف مرکب ) کوچ نشیننده . مهاجر. مستعمره نشین . || (اِ مرکب ) محل کوچ . مرکز مهاجرت . مستعمره . (فرهنگ فارسی معین ). کلنی .
کادیشیانلغتنامه دهخداکادیشیان . (اِخ ) از عشایر کوه نشین در ایران . (ایران در زمان ساسانیان ، صص 372-376) و رجوع بکادش شود.
نشینلغتنامه دهخدانشین . [ ن ِ ] (نف ) اسم فاعل مرخم است از نشستن . نشیننده . آن که می نشیند. || نشیننده و نشسته و همیشه بطور ترکیب استعمال می گردد. (ناظم الاطباء). به صورت پساون
