کونیلغتنامه دهخداکونی . [ ک َ نی ی ] (ع ص نسبی ) موجود و بودنی . (ناظم الاطباء). موجود. وجوددارنده . (از فرهنگ جانسون ).
کونیلغتنامه دهخداکونی . (ص نسبی ) حیز ومخنث . (ناظم الاطباء). آنکه کون دهد. امرد. مفعول . پشت . ملوط. مخنث . (فرهنگ فارسی معین ). مفعول . پسر (یادختر) بدفعل . مفعول از دبر. (فره
کونیلغتنامه دهخداکونی . [ ک َ ] (ص نسبی ) وجودی . (ناظم الاطباء). موجود. وجوددارنده . (از اشتینگاس ). || مادی و دنیوی . (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس ).
کونیانلغتنامه دهخداکونیان . (اِ) به معنی خواب باشدکه نوم خوانند. (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
کونیچلغتنامه دهخداکونیچ . (اِخ ) دهی از دهستان فنوج که در بخش بمپور شهرستان ایرانشهر واقع است و 1200 تن سکنه دارد که از طایفه ٔ شیرانی هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).
کونیانلغتنامه دهخداکونیان . (اِ) به معنی خواب باشدکه نوم خوانند. (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).