کونیلغتنامه دهخداکونی . (ص نسبی ) حیز ومخنث . (ناظم الاطباء). آنکه کون دهد. امرد. مفعول . پشت . ملوط. مخنث . (فرهنگ فارسی معین ). مفعول . پسر (یادختر) بدفعل . مفعول از دبر. (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمالزاده ). || کلمه ٔ فحش . (ناظم الاطباء).
کونیلغتنامه دهخداکونی . [ ک َ ] (ص نسبی ) وجودی . (ناظم الاطباء). موجود. وجوددارنده . (از اشتینگاس ). || مادی و دنیوی . (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس ).
کونیلغتنامه دهخداکونی . [ کو / ک َ نی ی ] (ع ص ) منسوباً، پیرکلانسال . (منتهی الارب ) (آنندراج ). طویل العمر و پیر کلانسال . (ناظم الاطباء). کلان سال . (از اقرب الموارد).
کونیلغتنامه دهخداکونی . [ ک َ نی ی ] (ع ص نسبی ) موجود و بودنی . (ناظم الاطباء). موجود. وجوددارنده . (از فرهنگ جانسون ).
کوچینگلغتنامه دهخداکوچینگ . [ ن َ ] (اِخ ) دهی از دهستان بنت که در بخش نیک شهر شهرستان چاه بهار واقع است و 350 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).
کونیچلغتنامه دهخداکونیچ . (اِخ ) دهی از دهستان فنوج که در بخش بمپور شهرستان ایرانشهر واقع است و 1200 تن سکنه دارد که از طایفه ٔ شیرانی هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).
قونیلغتنامه دهخداقونی . (اِخ ) دهی است از دهستان حومه ٔ بخش صومای شهرستان ارومیه ، سکنه ٔ آن 225 تن . آب آن از چشمه و محصول آن غلات و توتون . شغل اهالی زراعت ، گله داری و صنایع دستی زنان آنجا جاجیم بافی است .راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <span c
کوپنیفرهنگ فارسی معین( ~.) [ فر - فا. ] (ص نسب .) منسوب به کوپن ، قابل عرضه یا دریافت به وسیلة کوپن .
کونیانلغتنامه دهخداکونیان . (اِ) به معنی خواب باشدکه نوم خوانند. (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
کونیچلغتنامه دهخداکونیچ . (اِخ ) دهی از دهستان فنوج که در بخش بمپور شهرستان ایرانشهر واقع است و 1200 تن سکنه دارد که از طایفه ٔ شیرانی هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).
کونیزلغتنامه دهخداکونیز.[ ک َ / کُو ] (اِ) یک سبد از دوسر. (ناظم الاطباء). سبدی از جو دوسر یا جو صحرایی . (از اشتینگاس ). || نام وزنه ای . (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس ).
کونیکلغتنامه دهخداکونیک . (اِخ ) دهی ازدهستان زهاب که در بخش سرپل زهاب شهرستان قصرشیرین واقع است و 900 تن سکنه دارد. و در چهار محل بفاصله ٔنزدیک به هم به نامهای میل ، صفی تینی ، دم شمشیر و قلعه راویان مشهورند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <span class="hl" dir="
کونیککلغتنامه دهخداکونیکک . [ کو ک َ ] (اِ) ابوالملیح . (مهذب الاسماء، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). قنبره . قبره . چکاو. چکاوک . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به کونیکه ، چکاوک و قبره شود.
کونیانلغتنامه دهخداکونیان . (اِ) به معنی خواب باشدکه نوم خوانند. (برهان ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
کونیچلغتنامه دهخداکونیچ . (اِخ ) دهی از دهستان فنوج که در بخش بمپور شهرستان ایرانشهر واقع است و 1200 تن سکنه دارد که از طایفه ٔ شیرانی هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).
کونیزلغتنامه دهخداکونیز.[ ک َ / کُو ] (اِ) یک سبد از دوسر. (ناظم الاطباء). سبدی از جو دوسر یا جو صحرایی . (از اشتینگاس ). || نام وزنه ای . (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس ).
کونیکلغتنامه دهخداکونیک . (اِخ ) دهی ازدهستان زهاب که در بخش سرپل زهاب شهرستان قصرشیرین واقع است و 900 تن سکنه دارد. و در چهار محل بفاصله ٔنزدیک به هم به نامهای میل ، صفی تینی ، دم شمشیر و قلعه راویان مشهورند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <span class="hl" dir="
کونیککلغتنامه دهخداکونیکک . [ کو ک َ ] (اِ) ابوالملیح . (مهذب الاسماء، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). قنبره . قبره . چکاو. چکاوک . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به کونیکه ، چکاوک و قبره شود.
حسین آبسکونیلغتنامه دهخداحسین آبسکونی . [ ح ُ س َ ن ِ ] (اِخ ) ابن محمد مکنی به ابوعلی . از ابوعبداﷲ محمدبن بندار سماک دوست احمدبن ابوطیبه روایت میکند. ابوعبداﷲبن عدی حافظ بر سبیل اجازت و کتابت از ابن آبسکونی روایت میکند. (سمعانی ).
شادکونیلغتنامه دهخداشادکونی . (اِخ ) سلیمان بن داودبن بشربن زیاد المنقری ، مکنی به ابوایوب معروف به شادکونی . وی از مردم بصره و از حفّاظ حدیث بود. در بغداد با ائمه و حفاظ همنشینی داشت . سپس به اصفهان رفت و در آنجا سکونت گزید و به نشر حدیث پرداخت . از عبدالواحدبن زیاد و حمادبن زید حدیث کرد. ابوقل
شادکونیلغتنامه دهخداشادکونی . (اِخ ) شاذکونی . ابوبکربن مردویة الحافظ الاصبهانی الشاذکونی . و او را از این جهت شاذ کونی می گفتند که پدرش در یمن شاد گونه (مضربه )های بزرگ می فروخت . (از انساب سمعانی ).
شادکونیلغتنامه دهخداشادکونی . [ نی / نی ی ] (ص نسبی ) منسوب به شادکونه (معرب شادگونه ). رجوع به شادگونه شود.
شاذ کونیلغتنامه دهخداشاذ کونی . [ ذَ ] (اِخ ) سلیمان بن داود الشاذکونی . حامدبن محمودبن عیسی ابومحمد الثقفی از وی روایت کرده است . (اخبار اصفهان ج 1 ص 293). و رجوع به شادکونی ابوایوب سلیمان بن داودبن بشربن زیاد البصری شود.
