کوملغتنامه دهخداکوم . (اِ) (پشتو و هروی ) گریبان : سر به کوم فراکرد. (طبقات انصاری از فرهنگ فارسی معین ).
کوملغتنامه دهخداکوم . (اِ) گیاهی باشد خوشبوی که آن را اذخر گویند. (برهان ). گیاهی است خوشبوی بعضی اذخر را دانسته اند. (آنندراج ). نام گیاهی است خوشبوی . (فرهنگ جهانگیری ). گیاه
کوملغتنامه دهخداکوم . (ع اِ) گله ٔ شتران . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). گله ای از شتر. ج ، اکوام . (از اقرب الموارد). || ج ِ اَکوَم ، کوماء. (ناظم الاطباء) (اقرب ا
کوملغتنامه دهخداکوم . [ ک َ ] (ع مص ) کومة. گاییدن زن را. (منتهی الارب ) (آنندراج ): کام الرجل امرأته کوماً و کومة؛ گایید آن مرد زن خود را. || برجستن نریان برمادیان . (ناظم ال
کُومگویش دزفولینفرینی است ، از تشنگی زیاد بوجود می آید ، بیشتر برای چهارپایان، هنگام تشنگی زیاد غده ای در سقف دهانشان متورم می شود که به آن کوم می گویند .
کومه (کلبه)گویش اصفهانی تکیه ای: -------- طاری: --------- طامه ای: --------- طرقی: --------- کشه ای: --------- نطنزی: ---------
کُومگویش دزفولینفرینی است ، از تشنگی زیاد بوجود می آید ، بیشتر برای چهارپایان، هنگام تشنگی زیاد غده ای در سقف دهانشان متورم می شود که به آن کوم می گویند .
کوماءلغتنامه دهخداکوماء. [ ک َ ] (ع ص ) ناقه ٔ بزرگ کوهان . (منتهی الارب ) (آنندراج ). ماده شتر بزرگ کوهان . ج ، کوم . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).