کهسارلغتنامه دهخداکهسار. [ ک ُ ] (اِ مرکب ) مخفف کوهسار است یعنی زمین و جایی که در آنجا کوه بسیار باشد. (برهان ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء) : دور ماند از سرای خویش و تبارنسری س
کهسارهلغتنامه دهخداکهساره . [ک ُ رَ / رِ ] (اِ مرکب ) کهسار. کوهسار : برکشیدند به کهساره ٔ غزنین دیبابرنوشتند ز کهپایه ٔ غزنین ملحم . فرخی .رجوع به کهسار شود.
کهسارهلغتنامه دهخداکهساره . [ک ُ رَ / رِ ] (اِ مرکب ) کهسار. کوهسار : برکشیدند به کهساره ٔ غزنین دیبابرنوشتند ز کهپایه ٔ غزنین ملحم . فرخی .رجوع به کهسار شود.
کهسرلغتنامه دهخداکهسر. [ ک ُ س َ ](اِ مرکب ) مخفف کهسار به معنی سر کوه است . (آنندراج )(انجمن آرا). رجوع به کوهسر و کهسار و کوهسار شود.
سقلاطفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده= سقلاطون: ◻︎ ز بس شقایق گویی خزانه‌دار فلک / به گرد دامن کهسار می‌کشد سقلاط (نزاری: لغت‌نامه: سقلاط).
صفراءلغتنامه دهخداصفراء. [ ص َ ] (ع ص ) تأنیث اصفر است : همه دشت و کهسار گرما گرفت زمانه ز خودرنگ صفرا گرفت . فردوسی .به یک صفراکه بر خورشید رانده فلک را هفت میدان باز مانده . ن
زندنیجیفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. نوعی پارچۀ لطیف که در زندنه بافته می‌شده: ◻︎ چون باد زندنیجی کهسار برکشد / بر خاک و خاره سندس و خارا برافکند (خاقانی: ۱۳۶).۲. نوعی کرباس که از آن دستار و شال