کفکلغتنامه دهخداکفک . [ ک َ ] (اِ) بمعنی کف باشد مطلقاً اعم از کف صابون و کف آب و کف گوشت و کف دهان و کف شیرو امثال آن . (برهان ) (از غیاث ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). زبد. (دهار) (ترجمان القرآن ). تفل . تفال . (منتهی الارب ). رغوه . کفچ . (فرهنگ جهانگیری ) : مرد
کفکلغتنامه دهخداکفک . [ک َ ف َ ] (اِ) قارچی است از تیره ٔ کفکها از رده ٔ امیستها (فرهنگ فارسی معین ). کپک (یادداشت مؤلف ). || کفکها [ ج ِ کفک ] تیره ای از قارچها که جزو رده ٔ امیست ها می باشد و بسرعت در سطح مواد غذایی در مجاورت هوا پدید می آیند زیرا که هاگهای آنها همیشه در هوا پراکنده است .
کفچکلغتنامه دهخداکفچک . [ ک َ چ َ ] (اِ) دامن زین اسب . (برهان ) (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). دامن زین . (انجمن آرا) (آنندراج ) (فرهنگ جهانگیری ) : از پی کفچک زین فَرَست صاحب خلدگر بخواهی دهد از چادر حورا اطلس . سراج سگزی (از فرهنگ
کفک گیرلغتنامه دهخداکفک گیر. [ ک َ ] (نف مرکب ، اِ مرکب ) کفگیر. چمچه . (ناظم الاطباء). مرغات . (منتهی الارب ). و رجوع به کفگیر شود.
کفکفةلغتنامه دهخداکفکفة. [ ک َ ک َ ف َ ] (ع مص ) برگردانیدن و بازایستانیدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). دفع کردن و برگردانیدن و منع کردن . (از اقرب الموارد). بازداشتن . (تاج المصادر بیهقی ). || خودداری کردن از ریزش اشک . (از دزی ج 2 ص <span clas
کفکیلغتنامه دهخداکفکی . [ ک َ ] (اِخ ) دهی است از بخش فدیشه ، شهرستان نیشابور که 670 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ، ج 9).
کفکیرةلغتنامه دهخداکفکیرة. [ ] (معرب ، اِ) معرب از کفگیر فارسی ، ملاقه . «ملعقه ». کفگیر. (از دزی ج 2 ص 477).
کفک گیرلغتنامه دهخداکفک گیر. [ ک َ ] (نف مرکب ، اِ مرکب ) کفگیر. چمچه . (ناظم الاطباء). مرغات . (منتهی الارب ). و رجوع به کفگیر شود.
کفکفةلغتنامه دهخداکفکفة. [ ک َ ک َ ف َ ] (ع مص ) برگردانیدن و بازایستانیدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). دفع کردن و برگردانیدن و منع کردن . (از اقرب الموارد). بازداشتن . (تاج المصادر بیهقی ). || خودداری کردن از ریزش اشک . (از دزی ج 2 ص <span clas
کفکیلغتنامه دهخداکفکی . [ ک َ ] (اِخ ) دهی است از بخش فدیشه ، شهرستان نیشابور که 670 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ، ج 9).
کفکیرةلغتنامه دهخداکفکیرة. [ ] (معرب ، اِ) معرب از کفگیر فارسی ، ملاقه . «ملعقه ». کفگیر. (از دزی ج 2 ص 477).