کفریلغتنامه دهخداکفری . [ ک ُ ] (اِخ ) شاعر و از نجبای یزدخاست فارس و از شاعران عهد صفوی است . از اوست :یار اگر نازد ز بیت طاق ابرومی رسدکان دو مصرع در بیاض آفتاب و ماه نیست . (
کفریلغتنامه دهخداکفری . [ ک ُ ] (اِخ ) میرحسن ... از سادات تربت و در شاعری و شکسته نویسی استاد بود. از تربت به هند رفت و در درگاه خان خانان مورد توجه و عنایت قرار گرفت و در 1017
کفریلغتنامه دهخداکفری . [ ک ُ ] (ص نسبی ) منسوب به کفر. کافر و بیدین . (آنندراج ). بیدین و ملحد و فاسق و فاجر و بت پرست . (ناظم الاطباء). کسی که کفر می گوید. گاهی بصورت لقب برای
کفریلغتنامه دهخداکفری . [ ک ُ ف ُ / ک َ ف َ / ک ِ ف ِرْ را ] (ع اِ) شکوفه ٔ خرما یا غلاف وی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). پوست بهار خرما. (الفاظ
کفرینلغتنامه دهخداکفرین . [ ک ِف ْ ری ] (ع ص ) مرد زیرک . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). داهی . (اقرب الموارد).
زنارتابیلغتنامه دهخدازنارتابی .[ زُن ْ نا ] (اِ مرکب ) محل بافتن زنار : تنت در رگ و ریشه کفری نهادکه دکان زنارتابی گشاد. ظهوری (از آنندراج ).|| (حامص مرکب ) عمل زنارتاب . عمل زناربا
داودیلغتنامه دهخداداودی . [ وو ] (اِخ ) نام طایفه ای از کردان مقیم شمال کفری . (جغرافیایی سیاسی کیهان ص 57).