کافوردملغتنامه دهخداکافوردم . [ دَ ] (ص مرکب ) کافوربار. کنایه از ابر برف بار : کافور و پیل اینک به هم پیل دمان کافوردم کافور هندی بر شکم بر دفع گرما ریخته .خاقانی .
کافوردانلغتنامه دهخداکافوردان . (اِ مرکب ) ظرفی که کافور در آن نهند : سیاهی از حبش کافور می بردشد اندر نیمه ره کافوردان خرد.نظامی .
کافورمویلغتنامه دهخداکافورموی . (ص مرکب ) کنایه از سفیدموی است : بیامد یکی پیر کافورموی ز پس باز شدکودکی خوبروی .اسدی .
کافورلغتنامه دهخداکافور. (ع اِ) ج ، کوافیر. کوافر گیاهی است خوشبوی که گلش مانند گل اقحوان باشد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || بوی خوش . (اقرب الموارد). به هندی او را کبور گوی
کافوردانلغتنامه دهخداکافوردان . (اِ مرکب ) ظرفی که کافور در آن نهند : سیاهی از حبش کافور می بردشد اندر نیمه ره کافوردان خرد.نظامی .
کافورمویلغتنامه دهخداکافورموی . (ص مرکب ) کنایه از سفیدموی است : بیامد یکی پیر کافورموی ز پس باز شدکودکی خوبروی .اسدی .
بانلغتنامه دهخدابان . (اِ) مقصود از کتیرای (صمغ) کافورمانندی نیست که عطاران فروشند بلکه مقصود از گل سرو میباشد که آنرا علمای نبات لاوسونیاالبا گویند که همان حنای اعراب می باشد.
موسپیدلغتنامه دهخداموسپید. [ س َ / س ِ ] (ص مرکب ) موی سپید. سپیدموی . سفیدمو. آنکه موی سر سپید دارد. کافورموی . آنکه موی گیسوان سپید دارد. (یادداشت مؤلف ).
