کافورخوارلغتنامه دهخداکافورخوار. [ خوا / خا ] (نف مرکب ) ناسره . نامرد. (غیاث ) (آنندراج ). بی حمیت : چون آن دید کاستاد پرهیزگارز کافور او گشت کافورخوار. نظامی . || سرد : برآمد ز کوه
کافورخوردهلغتنامه دهخداکافورخورده . [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) از خود بی خود شده : به مشک آرایش کافور کرده ز کافورش جهان کافورخورده .نظامی .
کافوربارلغتنامه دهخداکافوربار. (نف مرکب ) کافور بارنده . کافوربیز. || کنایه از هر چیز بغایت سرد. (برهان ). || کنایه از هر چیز بسیار خوشبوی باشد. (برهان ) : بخورانگیز شد عود قماری هو
کافورسارلغتنامه دهخداکافورسار. (ص مرکب ) کافوررنگ : این چه حدیث است کز اینگونه شدعارض مشکینم کافورسار.مسعودسعد.
کافوربارفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. بارندۀ برف: ◻︎ برآمد ز کوه ابر کافوربار / مزاج زمین گشت کافورخوار (نظامی۵: ۷۵۶).۲. دارای بوی خوش؛ پراکنندۀ بوی خوش.
کافوربارفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. بارندۀ برف: ◻︎ برآمد ز کوه ابر کافوربار / مزاج زمین گشت کافورخوار (نظامی۵: ۷۵۶).۲. دارای بوی خوش؛ پراکنندۀ بوی خوش.
کافوربارلغتنامه دهخداکافوربار. (نف مرکب ) کافور بارنده . کافوربیز. || کنایه از هر چیز بغایت سرد. (برهان ). || کنایه از هر چیز بسیار خوشبوی باشد. (برهان ) : بخورانگیز شد عود قماری هو
گارلغتنامه دهخداگار. (پسوند) اِفاده ٔ فاعلیت (صیغه ٔ مبالغه ) کند وقتی که به ریشه ٔ فعل که معادل با مفرد امر حاضر است درآید : آمرزگار:گناه من ارنامدی در شمارترا نام کی بودی آمر
کافورلغتنامه دهخداکافور. (ع اِ) ج ، کوافیر. کوافر گیاهی است خوشبوی که گلش مانند گل اقحوان باشد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || بوی خوش . (اقرب الموارد). به هندی او را کبور گوی
کافورخوردهلغتنامه دهخداکافورخورده . [ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) از خود بی خود شده : به مشک آرایش کافور کرده ز کافورش جهان کافورخورده .نظامی .