لغتنامه دهخدا
دروزیه . [ دُ زی ی َ ] (اِخ ) طایفه ای دارای آداب و عقاید خاص که در لبنان و سوریه (مخصوصاًحدود دمشق و جبل جوردن ) سکونت دارند و خود را موحّدون می خوانند. تعداد نفوس آنها در حال حاضر تقریباً بالغ بر دویست هزار تن است و کار عمده ٔ آنها کشاورزی است . نام آنها مأخوذ است از اسم د