چوگان زنلغتنامه دهخداچوگان زن . [ چ َ / چُو زَ ] (نف مرکب ) چوگان زننده . با آلت چوگان ضربه واردکننده . آنکه با چوگان بازی کند. که چوگان زند. زننده ٔ چوگان : گر آن دو عارض رخشان ز ف
چوگان زدنلغتنامه دهخداچوگان زدن . [ چ َ / چُو زَ دَ ] (مص مرکب ) چوگان بازی کردن . بازی گوی و چوگان کردن : چو بشنید چوبینه گفتار زن که با او همی گفت چوگان مزن هر آن کس که رفتی بمیدان
گولغتنامه دهخداگو. (اِ) گوی که آن را با چوگان بازند. (برهان ). گوی که به چوگان بازی به آن کنند. (غیاث ). گوی را گویند که با چوگان زنند. (آنندراج ) : چو چوگان فلک ، ما چو گو در
تیغ زدنلغتنامه دهخداتیغ زدن .[ زَ دَ ] (مص مرکب ) تیغ نهادن در قومی . شمشیر زدن .(یادداشت بخط مرحوم دهخدا). نبرد کردن با شمشیر. دشمن را با شمشیر و جز آن از پای درآوردن : نامه نویسد
باد صرصرلغتنامه دهخداباد صرصر. [ دِ ص َ ص َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) صرصر. عاصف . عاصفه . باد تند. باد سخت . باد شدید. تندباد : هر دم بزند بعادیان براز مضرب حق باد صرصر. ناصرخسرو.
