چاک

۱. شکاف؛ تراک؛ رخنه.
۲. (صفت) پاره.
۳. (صفت) چاک‌دار.
⟨ چاک‌چاک: (اسم صوت)
۱. = چاکاچاک: ◻︎ ز بس نعره و چاک‌چاک تبر / ندانست کس پای‌ گفتی ز سر (فردوسی: ۷/۳۴۳).
۲. (صفت) پُر از چاک و شکاف؛ پاره‌پاره؛ بریده‌بریده: ◻︎ همه دشت سر بود بی‌تن به ‌خاک / به سر بر ز گرز گران چاک‌چاک (فردوسی: ۵/۱۸۷).
⟨ چاکِ ‌پیرهن: [قدیمی] گریبان؛ یقۀ پیرهن: ◻︎ یکی تیغ باریک برگردنش / پدید آمده چاک پیراهنش (فردوسی: ۸/۴۲۷).
⟨ چاک‌ِ جامه: [قدیمی] دامن جامه.
⟨ چاک خوردن: (مصدر لازم)
۱. شکافته شدن؛ ترک پیدا کردن.
۲. دریده شدن.
⟨ چاک دادن: (مصدر متعدی)
۱. شکاف دادن؛ دراندن.
۲. پاره کردن.
⟨ چاک‌ روز: [قدیمی، مجاز] سپیدۀ صبح: ◻︎ کنون می‌گساریم تا چاک روز / چو رخشان شود تاج گیتیفروز (فردوسی: ۶/۵۱۳).

۱. ترک، درز، رخنه،
۲. منفذ، سوراخ، شکاف، فاق
۳. پارگی، دریدگی
۴. پاره، دریده
۵. قباله، بنچاق
۶. دریچه، پنجره
۷. سپیده صبح

cleavage, cleft, cut, fissure, incision, nick, rift, slash, slit, split, tear