چارماههلغتنامه دهخداچارماهه . [ هََ / هَِ ] (ص نسبی ) چهارماهه . منسوب به چارماه . کسی یا چیزی که چهار ماه بر او گذشته باشد.
چارماهلغتنامه دهخداچارماه . (اِ مرکب ) چهارماه . || کنایه از چهارنعل دست و پای اسب . (آنندراج ) : پرماه و پرستاره شود هر زمان زمین زآن چار شش ستاره که در چارماه اوست . (از آنندراج
چاماههلغتنامه دهخداچاماهه . [ هَِ ] (اِخ ) در زبان هندی و در اصطلاح هندیان نام روز مخصوصی است که در آن روز از ماه «پوش » استقبال میکنند و بدین مناسبت بر جاهای بلند آتش می افروزند.
چهارماههلغتنامه دهخداچهارماهه . [ چ َ / چ ِ هََ / هَِ ] (ص نسبی ) که چهار ماه بر او گذشته باشد. که چهار سی روز؛ یعنی یکصدوبیست روز پاییده باشد. که چهار ماه داشته باشد. که صدوبیست رو
چارپایه(کرسی)گویش اصفهانی تکیه ای: čârpâya طاری: čârpâya/ korsi طامه ای: čârpâya/ korsi طرقی: čârpâya/ korsi کشه ای: čârpâya/ korsi نطنزی: čârpâya
ماهلغتنامه دهخداماه . (اِخ ) قمر. (فرهنگ رشیدی ) (از فرهنگ جهانگیری ). بمعنی نیر اصغر است که عربان قمر خوانند. (برهان ). قمر را گویند و به زبان دری و تبری مونک و مانک گویند. (ا
شکرلغتنامه دهخداشکر. [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (اِ) سکَّر. عسل القصب . سقخارن . معرب آن سُکَّر و فرانسه ٔ آن سوکر. با شکر از یک اصل است ، و گاهی در نظم به تشدید کاف آید. و در تد