پویندگانلغتنامه دهخداپویندگان . [ ی َ دَ / دِ ] (اِ) ج ِ پوینده : ز پویندگان هر که مویش نکوست بکشت و بر ایشان برآهیخت پوست . فردوسی .ببالا ندارد جز این نیرویی نپوید چو پویندگان هر س
پایندگانلغتنامه دهخداپایندگان . [ ی َ دَ / دِ ](ص ) کفیل . نقیب : و در معنی نقیب چهار وجه گفتند حسن بصری گفت ضمین باشد آنکه پایندگان و عاقله ٔ قوم بود. (تفسیر ابوالفتوح رازی ج 2 ص 1
پویندهلغتنامه دهخداپوینده . [ ی َ دَ / دِ ] (نف ) دونده . پویان . دوان . جانور متحرک . آنکه پوید. ج ، پویندگان . رجوع به پویندگان شود : چو پوینده نزدیک دستان رسیدبگفت آنچه دانست و
زیمبابوهلغتنامه دهخدازیمبابوه . [ باب ْ وِ ] (اِخ ) شهری ویران بر جنوب شرقی رودزیای جنوبی است که در حدود سال 1871 م . بوسیله ٔ پویندگان سفیدپوست کشف شد. بعضی آن را با «اوفیر» تورات
صفای تفرشیلغتنامه دهخداصفای تفرشی . [ ص َ ی ِ ت َ رِ ] (اِخ ) نام وی میرزا عبدالحمید و در اخلاق حمیده وحید، از پویندگان فقرا و گویندگان شعر است . از حسن خط صاحب حظ اوفی و از لطف طبع ح
پویندهفرهنگ فارسی عمید / قربان‌زاده۱. به‌شتاب‌رونده؛ رونده ◻︎ ببالد ندارد جز این نیرویی / نپوید چو پویندگان هر سویی (فردوسی: ۱/۶).۲. جستجوکننده.
پوییدنلغتنامه دهخداپوییدن . [ دَ ] (مص ) رفتن . دویدن . رفتنی نه بشتاب و نه نرم . (لغت نامه ٔ اسدی ) (صحاح الفرس ). خبب . رفتن نه بشتاب : از آن راه نزدیک بهرام پوی سخن هر چه بشنید