پناهگاهلغتنامه دهخداپناهگاه . [ پ َ ] (اِ مرکب ) آنجا که برای حفظ جان و سلامت پناه برند. اندخسواره . جای استوار. ملجاء. معاذ. ملاذ. مفازه . منجات . مناص . حصن . (مجمل اللغة). مأوی
پناه گاهفرهنگ انتشارات معین( ~.) (اِمر.) جایی که برای حفظ جان و سلامتی به آن پناه برند، جای استوار، پناه جای .
پناهگاه 1refuge 2, refugiumواژههای مصوب فرهنگستانمکانی امن که در آن گونهها میتوانند از تغییرات محیطی در امان بمانند و به حیات خود ادامه دهند
پناهگاه 2shelterواژههای مصوب فرهنگستانمحل سرپوشیده و امن برای استقرار انواع هواگَرد و ادوات و تجهیزات و نفرات که در برابر گلوله و بمب مقاوم باشد